je parle pas

Hef staðið sjálfa mig að því undanfarna daga að hugsa á frönsku og tala við sjálfa mig á franskri tungu ef út í það er farið. merkilegt í ljósi þess að ég kann eiginlega alls ekkert að tala frönsku þegar á mig er yrt.

Athugasemdir

[Þorgeir (IP-tala skráð) 8.5.2008 kl. 20:38]

Þetta er athyglisvert fyrirbæri og hver veit nema um tímamótauppgötvun sé að ræða í dulsálarspeki. Þegar maður talar við sjálfan sig á tungumáli, sem maður skilur ekki og talar því síður, þá er það dæmi þess að viðkomandi forðast að ræða við sjálfan sig á skiljanlegan hátt. Þetta er sem sagt hugsanlega hin fullkomna leið til að sleppa við leiðinlegar pælingar, sem engu skila hvort eð er. Hin kenningin er sú að heilinn sé að kenna sér framandi tungumál en hún hefur engan hljómgrunn fengið. Þriðja kenningin er sú að "innra" hliðarsjálfið vilji ekki að "ytra" hliðarsjálfið skilji umræðurnar, en þessi kenning er kennd við mussu- og sloppafólk og hefur enginn gefið fram sem skilur hana. Undirritaður er praktískt hugsandi maður og telur að skýringin sé sú að annað hvort blandir þú saman svefni og vöku, draumum og veruleika eða að þú sért miklu betri í frönsku en þú þorir að gangast við. Hana nú!

ÞÓ 

[hildur Björgvinsdóttir (IP-tala skráð) 9.5.2008 kl. 12:47]

held ég kjósi mussu-og sloppa kenninguna, bæði af því að nafnið hljómar mjög kósý og hugmyndin um að innra sjálfið sé að leyna ytra sjálfinu einhverju er eitthvað mjög skemmtileg. Dáldið í takt við innri og ytri "status" æfingarnar sem mikið eru teknar í leiklistinni, þetta með töffarann sem er í raun bara lítill strákur inn í sjálfinu.